Force Majeure

ഫോഴ്സ് മജുറ(2014 , Sweden )

Director : Ruben Östlund

നമ്മൾ ഏതോ കാലത്തു സിനിമ കണ്ടു തുടങ്ങുന്നു , സിനിമകൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു , സിനിമപ്രേമി ആവുന്നു . സിനിമയിൽ ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങൾ ഉണ്ടാവുന്നു, ഇഷ്ടമില്ലാത്ത സിനിമകൾ , ഇഷ്ടമുള്ള സിനിമകൾ അങ്ങനെ 

സബ്ജെക്റ്റീവ് ആയ  വേർതിരിവുകൾ വരുന്നു . കൂടുതൽ അറിയാനായി വീഡിയോ എസ്സേകളും എഴുത്തുകളും ഫോളോ ചെയുന്നു. ഓരോ കാലത്തും നമ്മടെ സിനിമാപ്രാന്തിന്റെ ബെഞ്ച്മാർക്കായി വിപ്ലവകരമായ ഒരു സിനിമ കാണുന്നു. ഈ വിപ്ലവം അതിന്റെ ക്രാഫ്റ്റിലോ , രാഷ്ടീയത്തിലോ , പ്രമേയത്തിലോ  അങ്ങനെ എന്തിലും ആവാം. അങ്ങനെ ക്റാഫ്റ്റിലും പ്രമേയത്തിലും ഒക്കെ പുതുമയുള്ള ഒരു സിനിമയാണ് ഫോഴ്സ് മജുറ .    

പരിണാമത്തിലൂടെ പുരോഗമിച്ചു വന്ന ഇന്നത്തെ  മനുഷ്യൻ , പ്രിമിറ്റീവ് ആയ  എന്നാൽ ഇന്നും നമ്മളിൽ അവശേഷിക്കുന്ന survival instinct, ഇത് രണ്ടിന്റെയും juxtaposition- ലൂടെ ഇന്നത്തെ കാലത്തെ റിലേഷൻഷിപ്പിന്റെ ഒരു പഠനം ആണ് ഈ സിനിമ. ഫോഴ്സ് മജുറ എന്നാൽ an act of god , തടയാൻ പറ്റാത്ത വിപത്തു എന്നൊക്കെ അർത്ഥം . 

മഞ്ഞു മൂടിക്കിടക്കുന്ന ആൽപ്സ് പർവ്വതനിരയിലെ തീം പാർക്ക് പോലെ തോന്നിക്കുന്ന ഒരു സ്കീയിങ് കേന്ദ്രം ആണ് പശ്ചാത്തലം. അവിടെ അവധിക്കാലം ചിലവിടാൻ വരുന്ന , രണ്ടു കുട്ടികൾ അടങ്ങുന്ന കുടുംബം ആണ് പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങൾ. അപ്രതീക്ഷിതമായി വരുന്ന ഒരു avalanche ( ഉരുൾ പൊട്ടലിന്റെ സ്നോ വേർഷൻ ) നമ്മുടെ കുടുംബാങ്ങങ്ങളുടെ നേർക്ക് വരുന്നു, ഫ്രാക്ഷൻ ഓഫ് സെക്കൻഡ്‌സിൽ നടക്കുന്ന പ്രതിഭാസം കാണുന്ന അച്ഛൻ - അയാൾ ജീവനും കൊണ്ട് ഓടുന്നു, അമ്മയും കുഞ്ഞുങ്ങളും അനങ്ങാനാവാതെ അവിടെ തന്നെ നില്കുന്നു.  കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു മഞ്ഞെല്ലാം അടങ്ങുമ്പോൾ ആർക്കും അത്യാഹിതം ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് നമ്മൾക്കു മനസ്സിലാവുന്നു  ,ഓടിയ അച്ഛൻ ഒരു ഇളിഞ്ഞ ചിരിയോടെ തിരിച്ചു വരുന്നു.  ഏകദേശം 5 മിനിറ്റോളം നീളമുള്ള ഈ ഒറ്റ ഷോട്ടിലാണ്  കഥയിലെ ശെരിക്കുമുള്ള 'avalanche' തുടങ്ങുന്നത്. 

ആർട് സിനിമയുടെ സവിശേഷ സ്വഭാവങ്ങൾ ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും  നരേറ്റീവ്  സ്വഭാവം ഉള്ള  ഒരു ആര്ട്ട് സിനിമ എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം. കാച്ചിക്കുറുക്കിയ കമ്പോസിഷൻസ് , അധികവും നിശ്ചലമായ  മിഡ്- ലോങ്ങ് ഷോട്ടുകൾ, പ്രകൃതി - മഞ്ഞിനെ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ മാനസികാവസ്ഥയുമായി താരതമ്യം ചെയുന്ന കട്ടുകൾ, നീളമുള്ള സ്വാഭാവിക സംഭാഷണങ്ങളിലൂടെ ഇമോഷൻസ് കൺവെ ചെയ്യുന്ന  അഭിനേതാക്കളുടെ സൂക്ഷ്മ പ്രകടങ്ങൾ , ഒടുവിൽ ക്ലൈമാക്സ് എന്ന് തോന്നിക്കുന്ന - ലക്ഷ്യപ്രാപ്തിയിൽ എത്തി എന്ന ഫീൽ നൽകുന്ന സീനിനു  ശേഷമുള്ള തികച്ചും non - judgemental ആയിട്ടുള്ള epilogue സ്വഭാവമുള്ള ഒരു സീനിൽ സിനിമ തീരുന്നു.

കഥയെ ദൂരെ നിന്ന് കാണുന്ന തരത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന സിനിമ ഏതൊരു മനുഷ്യനും റിലേറ്റു ചെയ്യാൻ പറ്റുന്ന ഇമോഷൻ ആണ് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത്. ഒരു അത്യാപത്തു വന്നാൽ നിങ്ങൾ ആദ്യം നിങ്ങളുടെ ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ നോക്കുമോ അതോ നിങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ ജീവൻ രക്ഷിക്കുമോ? സിവിലൈസ്ഡ് മനുഷ്യന്റെ മോറൽസ് അവന്റെ /അവളുടെ തന്നെ പ്രിമിറ്റീവ് വാസനകളുടെ മുന്നിൽ ഇല്ലാതാവുന്ന രസകരമായ സീനുകളാണ് ഉടനീളം കാണുന്നത്. കഥാ പുരോഗതിക്കു വളരെ പ്രാധാന്യം ഉള്ള ചുരുക്കം കഥാപാത്രങ്ങളെ പിന്നീട് വരുന്നുള്ളു. എടുത്തു പറയേണ്ട cinematography ആണ്- അധികവും നിശ്ചലമായി ഇരുന്നുകൊണ്ട് തന്നെ കഥാപാത്രങ്ങളെയും മറ്റു ചലന വസ്തുക്കളെയും സ്വാഭാവികമായി ഫ്രയിമിനുള്ളിലേക്ക്  കടത്തിവിട്ട് ഒബ്‌സെർവിങ് മോഡിലുളള ഷൂട്ടിംഗ്. ഇമോഷണൽ രംഗങ്ങളിലെ തീവ്രത കൂട്ടാൻ ആവശ്യത്തിന് മാത്രം  പറന്നു വരുന്ന ഒരു ഡ്രോൺ ഷോട്ട് , ഉച്ചസ്ഥായിയിൽ നില്കുന്ന സീനിൽ നിന്ന് സൈലെൻസിലേയ്ക്ക് കട്ട് ചെയ്യുന്ന എഡിറ്റിംഗ്, അങ്ങനെ ഫിലിം മേക്കിങ്ങിന്റെ പാഠപുസ്തകം എന്ന് പറയാവുന്ന ഒരു സിനിമ . 

ബെർഗ്മാന്റെ നാട്ടിൽ നിന്ന് ഹ്യൂമൻ  സൈക്കോളജിയെ അതിസൂക്ഷ്മമായി വിശകലനം ചെയുന്ന മറ്റൊരു സംവിധായകൻ-  Ruben Östlund. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുതിയ ചിത്രം 'The  Square' (2017)- കാനിൽ  Palme d'Or കരസ്ഥമാക്കി . ഇത്തവണത്തെ iffk യിൽ അതുണ്ടാവുമെന്നു പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു

Stree Movie Review

Have you ever seen a movie where the male characters are afraid to go out at night, who asks their female family members to come home early because they are afraid to sit alone or a shot in slow motion where a bunch of young men from a north indian village walking naked and shy behind a woman who has helped them from a GHOST!

The question of whether a film should be political or not is something I have been asking myself for quite sometime. And I think primarily it's subjective, ie the option of the director or the politics of the director will definitely reflect in it. I have come across many films which are politically vocal but doesn't satisfy me as a filmgoer. Kaala was one such recent film in that category. Then there's a whole bunch of filmmakers like Mani Ratnam or Priyadarshan ( in Indian mainstream context) who are good at making thoughtful and entertaining films but pukes really regressive politics at times.

Sthree is a gem of a movie, which is both political and entertaining. And they have chosen horror and comedy to say a strong politics which I feel makes it really subtle. Sthree is a female ghost who abducts young men and leaves only their clothes .Film cleverly subverts the mainstream cliche of a beautiful and young female ghost to make an important point. Funny yet thrilling and scary at times, it ends with a big revelation at the end that disturbs us for sometime.

Rajkumar Rao is terrific as the polite young tailor who is chosen as the saviour of the village from Sthree. Sthree/ Ghost in the movie literally represent every women who are brutally assaulted everyday by the men. She comes once an year for four days looking for young men to have sex(suhaag raath). This is the myth believed by the villagers and Sthree rewrites the entire myth by the end of the movie. Also it's interesting to know why the Sthree picks up men naked. Progressing through really funny dialogues and situational comedy by well synced performance by a bunch of talented actors like Pankaj tripathi, Shraddha , Rajkumar and his friends , it ends with a terrific climax and much more to think after that. Must watch if you haven't seen it yet.

96 Movie Review

Most individuals, fearing the complex depths within remain at the superficial and surface layer of their Psyche, said Nietsche in Untimely Meditations. 96 is a movie about such an individual who decides to go into his complexity that he haven't attempted for years.

Mr. Solitude of 96, K.Ramachandran brilliantly played by Vijay Sethupati believes only photography has the power to freeze a moment. 96 is like a Photograph that freeze you in your teenage past . It makes you feel the seriousness of the loss that's your schooldays and your first love that you have kept safely inside an old Echolac briefcase with number lock. The title song which is a compressed version of the 37 year old Ramachandran's life which we never see in the film , is an interesting exposition of his character. ' Yaaropol naan enne Paarkiren, Kaangindra ellamum naan aagiren' -The man who keeps on freezing moments sees himself as as stranger and he becomes whatever he see. He may be a man without much convictions and a plan about life. The vitality of his past is inside that old briefcase which might be leading him forward.

People say love is selfless, that's why while entering his classroom after years he first go and sit in Janu's seat before he goes to his. He picks and throw a piece of paper that was lying on the floor before he look ahead to Janu's seat. He might have gone through a lot of memories at that moment that we as audience never get to see. 96 leaves you with this want to experience more of Ram and Janu.

There's this scene where Ram is near an old tree in school compound while calling his old friend to share his excitement in revisiting the school and seamlessly taking out a Pambaram( throwing top) from the treehole as if he had kept it yesterday. I was so happy that it had lied in that hole for 22 years without anyone noticing it. Many of us may have such material secrets lying in spaces which we have left so long. Ram who isn't active in social media joins whatsapp to experience his old days. Did he thought about meeting Janu while joining the whatsapp group? The whatsapp group chat between old friends was so interesting both in its content and the style in which you hear the messages as voices inside head. So warm and contemporary a whatsapp group chat it was with a meme of Vijay that says' I'm waiting'. But the real wait is for Janakidevi who Ram still experience through some material memories like a white school shirt sprinkled with a blue ink pen, a poem about Janu which no one other than Ram has ever read and a dried flower inside an old diary which can break anytime if you touch it.

Ram becomes increasingly tensed as he's about to meet Janu after two decades. He experience his old self who's shy and nervous infront of the girl he admire. He sweats , heart pounds and falls unconscious with a touch of Janu. Shubha their common friend asks Ram the same question she asked in 1996. " Unakku vekkama ilaya" ( Aren't you ashamed to go unconscious before a girl) . This time she also asks Janu " 5 nimisham taniya vittittu ponal ippidi pannitiyadi?" It's funny ,but poor Ram who appears so 'manly' in his salt n pepper beard reduced to a 15 year old in front of everyone. Janu even tease him in another scene by asking him why he's so shy and innocent? He says it's because the beard and moustache is gone. She asks him what if it( beard) was there? He answers with a lovely smile that even then he's like that. We see a Ram, who is so strict to his students at his true self in front of Janu.

As the night progress , Ram and Janu open up themselves and discover what has gone wrong in their lives. Whenever they get too emotional , it's Ram who deviates from the topic by not lingering over the emotion. For Ram moments are supposed to be freezed and locked in mind and he considers it to be very precious. That's why he asks his students to never delete and reframe a click . He also asks them to click not for others but for themselves.

Ram and Janu are separated forever by fate and Janu tells a story to his students that actually was a life she imagined . Govind Vasantha's magical music plays for a fantasy Janu imagines. We feel sorry for them and ourselves. We are left with a grief that we always wanted to avoid. Time and memory collapses into a single night and Ram closes his briefcase to continue his journey.